Door in te vullen wat ik dacht dat de ander van me wilde of vond hoe ik me moest gedragen, werd ik een kameleon. Bij iedereen was ik anders en liep ik met een masker voor. Het beeld dat ik van mezelf had opgebouwd, als gevolg van jarenlang gepest worden op school, was er nou niet een om vrolijk van te worden. Het gevolg was dat ik dacht dat niemand blij zou zijn met mijn gezelschap. Van binnen voelde ik me bang, onzeker, verdrietig en eenzaam. Om dit te verbergen liep ik met een stalen gezicht rond van het raakt mij niet wat jullie zeggen of denken. 
Erbij horen was mijn wens en daardoor deed ik mijn best me aan de ander aan te passen. Dit aanpassen had weinig succes, wat ervoor zorgde dat ik niet werd geaccepteerd en nauwelijks echt een verbinding met de ander kreeg. Een negatieve spieraal van nare ervaringen en gebeurtenissen volgde, met als kern: ik ben niet goed genoeg. 

Nare gebeurtenissen werden een mooie les

Het mooie en juist bijzondere van al die nare gebeurtenissen, is dat deze me juist dichter bij mezelf hebben gebracht. Ze zorgden, naast persoonlijke ontwikkelingsopleidingen, voor mijn eigen groei.

Zo kwam ik er voor mezelf achter dat het niet zozeer die ander was die mij kwetste, maar dat ik de woorden van de ander geloofde en ernaar was gaan leven. Dat is wat mij het meest heeft gekwetst. Ik deed het mezelf aan, de ander deed een aanzet, meer niet, ik was mijn ergste vijand.

De ridders van de ronde tafel

Langzaam aan werd ik me steeds meer bewust van mijn eigen gedachten, van mijn eigen invullingen en aannames. Ik leerde inzien dat die gedachten niet klopte: ‘Ik ben het wel waard, ik doe er toe en ik heb zeker wat te brengen.’ Zo leerde ik controle te krijgen over mijn eigen gedachten. In mijn fantasie creëerde ik een stel ridders van de ronde tafel, waarin al die stemmetjes samen kwamen; mijn perfectionist, mijn innerlijke criticus, mijn slachtoffer, maar ook mijn avontuurlijke ik, mijn liefdevolle ik, mijn speelse ik, enz. Om te zorgen dat ze niet gingen clusteren, zette ik ze om en om. Zelf zat ik aan het hoofd van de tafel en keek op een afstand naar mijn eigen gedachten. Langzaam begon ik de controle terug te krijgen. Ik onderzocht welke overtuigingen van mij waren, welke niet en klopten ze wel. Welk gevoel gaven ze me; voelde ik me er goed bij, kreeg ik er energie van.

Het heeft een lange tijd geduurd om de oude gedachtenpatronen, met aangeleerde overtuigingen, te doorbreken. Uiteindelijk ontdekte ik mijn kwaliteiten en talenten en werd ik mij er bewust van dat hoe ik denk en leef, juist andere mensen kan raken in hun hart. 

Van snelweg naar nieuw bospad

Soms komen de oude gedachten weer om een hoekje kijken, ik heb ze ook zo eigen gemaakt. Ze kwamen als de bliksem omhoog op het moment dat ik moe was of veel stress ervaarde. Die neuronenbanen zijn zo sterk, jarenlang had ik aan deze snelweg gebouwd.
Door bewust te blijven in het moment, ben ik me bewust van de weg waar mijn gedachten op lopen. Ik kies ervoor heel bewust deze weg te bedanken voor het inzicht en het te verlaten om mijn nieuw aangelegde pad te bewandelen. Hoe vaker ik dit nieuwe pad bewandel, des te krachtiger het wordt en mijn oude snelweg wordt overgenomen door de natuur. 

Mijn nieuw aangelegde pad is een pad vol dankbaarheid. De kracht van dankbaarheid is enorm. Dankbaarheid voor kleine dingen of voor grote dingen, ze geven me energie. Ze brengen gelijk een glimlach op mijn gezicht en ik stap weer in mijn lef en schrijf de dingen op en ik zet weer stappen. 

Laat me weten wat dit verhaal je heeft gebracht.
Veel liefs,
Monique