Tegenwoordig gaat alles in de 5e versnelling en liefst nog sneller. Gisteren moest alles af zijn, met de hoogste kwaliteit en prioriteit. Privé en werk moet samen gaan, social media, marketing, pr, boekhouding, alles tegelijkertijd. Er is nauwelijks ruimte voor fouten. Geld verdienen was lang de hoogste prioriteit. Materialisme liet welvaart zien. Sinds dit jaar wordt duidelijker hoe belangrijk het is om juist gezond en vitaal te zijn. Een goed immuunsysteem begint terrein te winnen op de welvaart. Want vanuit een ongezond lichaam is het lastig echt te genieten van je rijkdom en succes. Dit geldt ook voor mij.

Juist door de lockdown van 2020 en 2021 door Covid-19 kwam ik erachter hoe vooral mijn lichaam gewend was om in die 5e versnelling te leven. Ondanks mijn werk en dagelijkse mindfulness oefeningen waren mijn spieren gespannen, had ik een piep in mijn oor en vermoeide benen. Op dat moment was voor mij inkomsten genereren het aller belangrijkste. Sinds 2015 stond ik er alleen voor en ik had een huishouden te runnen, wilde er voor de kinderen zijn en moest werken, geld verdienen en opgebouwde schuld inlossen. Basis veiligheid, dat was het aller belangrijkste. We waren veel kwijt geraakt waardoor mijn hele systeem op scherp stond. Ik was een kei geworden in het negeren van mijn fysieke klachten, ik had er geen tijd voor. Ik moest door, werken, werken en nog eens werken. De beloning was er dan ook elke maand, want ik had het voor elkaar, voldoende om al mijn rekeningen te betalen, een deel schuld in te lossen, in het huis te blijven wonen, want ik woon hier heerlijk, dicht bij overvloed aan natuur, voor een goede maaltijd te zorgen en nog iets extra’s te doen. En toen… toen was daar opeens het Coronavirus en die dreigde, horende vanuit de media, alles vernietigend te zijn. Onze gezondheid was opeens door de kleinste vijand in gevaar, met als gevolg de lockdown; geen werk, geen opdrachten, geen inkomsten, geen lessen te geven, geen sport, geen dansen, geen beweging, niks. Niks… 

Mijn geest begreep het, mijn hersens, mijn gedachten begrepen de maatregelen, volgde de berichtgevingen, mijn hersens volgde het nieuws, zag op internet de aantallen groeien. Mijn hoofd kon compassie voelen voor de nabestaanden en slachtoffers. Mijn gedachten konden zelfs voordelen zien van de lockdown, gezondere luchten, schoner in de natuur, veel rust, minder ruis. Ik werd nu wakker door het horen van zingende vogels in plaats van de grote weg op de achtergrond met voorbij razend verkeer. Toen de overheid met steun voor zelfstandigen kwam, kwam er iets van rust, maar mijn lijf begreep er niks van. Mijn lichaam kon niet stilzitten, mijn lijf moest bezig blijven, mijn lijf was onrustig, wilde aan de slag, wilde wat doen, wilde nuttig zijn. Mijn lijf stuurde mijn geest aan om creatief te worden en op andere manieren werk te vinden. 

Tijdens de eerste weken van de lockdown zocht ik naar mogelijkheden waar ik mijn kwaliteiten in kon zetten.  Ik stuurde mails naar artsenpraktijken, GGD, e.d. waarin ik mijn talenten aanbood voor mentale ondersteuning in deze crisistijd. Maar daar kreeg geen gehoor op. Ondertussen zetten klanten alles in de wacht. Mensen durfden elkaar niet meer te ontmoeten, workshops werden in de wacht gezet, lessen en trainingen gingen voorlopig niet meer door, dus zag het ernaar uit dat er de komende drie maanden geen werk, geen opdrachten zouden zijn. Mijn lijf kon er niet mee om gaan. Wat voelde mijn lijf boos, ik raakte er gefrustreerd door. Ik was in tweestrijd; Aan de ene kant voelde ik compassie voor de slachtoffers en nabestaanden en anderzijds was ik boos en zag ik alles waar ik zo hard voor had gewerkt en met veel pijn en moeite had opgebouwd als sneeuw voor de zon verdwijnen. Die tweestrijd bracht een enorme onrust in me te weeg. Mijn lijf wilde doorgaan én mijn lijf wilde toegeven aan de lockdown.

Ik heb heel wat afgewandeld in het begin, kilometers, maar daarbij zakte die onrust en weerstand niet. Mijn weerstand om te onthaasten en toe te geven aan wat zich voordeed was groot. Logisch want als ik in de stilte kwam, zou ik mijn angst moeten aankijken om alles weer te verliezen. 

Vrienden konden tegen me praten wat ze wilden, dat ik dit of dat moest doen. Ik hoorde ze wel en ik heb hun goede raad meegenomen, maar uiteindelijk kon ik alleen maar in contact gaan met mezelf.

Door in gesprek te gaan met mijn lichaam, mentaal, emotioneel en fysiek, kon ik erachter komen wat de drijfveer was om almaar door te blijven racen. Ik bracht bij mezelf in de praktijk wat ik met mijn cliënten vaak doe tijdens een sessie. Ik ging op zoek naar de antwoorden in mezelf. Tenslotte heb ik het haasten ook in en voor mezelf gecreëerd. Zoals vaker tijdens sessies, was het een reis naar binnen om te onderzoeken wat er speelt. Via meditaties en visualisaties, familie opstellingen en aura reading, kreeg ik beetje voor beetje zichtbaar wat er op diep niveau speelde.

Tijdens het proces van onthaasten, ontdekte ik dat mijn ego, mijn gekwetste ego, mijn ik, behoefte had aan zingeving. Zingeving gaf mij het gevoel dat ik er toe doe, dat ik belangrijk ben in het leven van een ander. Maar ook dat ik bang ben voor afkeuring, om te falen en alles kwijt te raken, om ‘gezicht’ te verliezen. Ik vond het moeilijk om te ontvangen, ik moest het allemaal zelf kunnen. 

Uiteindelijk was deze periode van onthaasten dus een geschenk geworden. De meditaties, dansen thuis, dagboek bijhouden, gesprekken met collega coaches, boeken lezen, relaxen, dit alles bracht me weer terug in het hier en nu. Mijn zingeving is omgezet in zijn wie ik ben en daardoor kwam ik weer in contact met mijn oer-vertrouwen en voelde ik de kracht van dankbaarheid weer in me terugstromen. Kon ik de waardering voelen voor kleine dingen, de natuur, de luchten, de schoonheid, kleur en variatie.

Dankbaarheid geeft energie en breng mijn lichaam in onthaasting en ontspanning.

Ik ben blij dat de glimlach op mijn gezicht weer terug is.