Weten we eigenlijk nog wel hoe openheid en ruimte in ons aanvoelt?
Dat is een goeie vraag, tenslotte zijn we groot geworden met het leren aanpassen, aanpassen aan wat de familie van ons wil of verwacht, wat maatschappelijk en/of cultureel van ons wordt verlangd. We gingen er als kind gewoon in mee, we deden wat er van ons werd verlangd en kopieerde hoe anderen het deden, want we zagen al heel jong dat dwarsliggers niet echt geaccepteerd worden. Dus pasten we ons aan;
- om erbij te horen,
- niet afgewezen te worden,
- om lief gevonden te worden,
- niet gepest te worden,
- geaccepteerd te worden in de normen en waarden van de omgeving.
Kost al dit aanpassen geen bergen energie? Is al dat aanpassen nu niet één van de oorzaken dat we ons onwel, onveilig, onzeker en ongemakkelijke voelen of zoveel stress ervaren?
AANPASSEN IS TELKENS EEN STUKJE
VERDER VAN JEZELF WEG GAAN.
Hoe meer jij je aanpast, waarvan je denkt dat er van je verlangd wordt, hoe verder je van jezelf af komt te staan.
Je aandacht, je focus ligt letterlijk buiten jezelf. Je hebt helemaal niet meer in de gaten wat het met je eigen lichaam doet als je je continue aanpast aan je omgeving. Je wordt een soort kameleon, je waait met alle winden mee, verandert in de kleuren van je omgeving. Ondertussen is je lichaam telkens bezig weer de balans te blijven vinden om met al die druk om te gaan. Je loopt leeg. Met als gevolg fysieke en mentale ongemakken.
Dat wil niet zeggen dat je je niet meer helemaal dient aan te passen. Uiteraard hebben we te maken met de nodige normen en waarden. Hebben we respectvol met elkaar om te gaan. Maar binnen die kaders heb je alle ruimte jezelf te zijn, in openheid en in vrijheid.
Voor mij is het zo, dat als je helemaal jezelf bent, toestaat dat je mooie en minder mooie kanten hebt, dat je jezelf lief hebt en respectvol met jezelf omgaat, je automatisch ook respectvol omgaat met je omgeving, de ander, moeder natuur, de dieren, alles. Want dat wat je uitzendt, ontvang je ook terug.
Juist door toe te staan jezelf de ruimte en openheid te geven, voel je de verbinding met alles en iedereen. Vanaf het moment dat je die ruimte en openheid inneemt, geef je de ander ook de ruimte zichzelf te zijn. Daardoor leert de ander van jou en jij van de ander, zonder dat er gekwetstheid, jaloezie of afgunst aan te pas komt. Openheid en ruimte is waardevol omdat het jou de ruimte geeft te mogen zijn wie je bent.
Wist je dat een gebrek aan die openheid en ruimte vooral te maken heeft met ons eigen denken. Denken aan de pijn uit het verleden of maken we ons zorgen over wat er in de toekomst ons brengt, creëren we onze eigen vacuüm. Zodra we in deze vormen van denken hangen, gaan onze emoties en gevoelens erin mee. Je verplaats jezelf in je verleden of in je toekomst. Je hersens weten niet of dat wat jij je op dat moment, inbeeld ook daadwerkelijk gebeurd, dus stuurt het gewoon die chemische stofjes mee je lichaam in wat fysieke, mentale en emotionele reactie te weeg brengen.
Zodra je merkt dat je weg bent geschoten in je gedachten. Stop die gedachten dan. Breng al je aandacht naar je ademhaling. Haal heel bewust adem, in en uit, in en uit.
Zeg tegen jezelf daar ga ik niet meer naar toe. Dit is oud denken.
Zet al je zintuigen open, kijk heel bewust om je heen, wat zie je. Luister naar de geluiden die je oren binnenkomen, stemmen, wind, geruis van de bomen, verkeer… Gebruik je neus, welke geuren kriebelen je neus. Je mond, pak iets te drinken en proef heel bewust. Voel, warmte of kou. Blijf ademhalen. Breng je helemaal in het hier en nu.
Vraag je af, wat maakt mij echt blij, wat maakt mij blij. Zoek niet naar antwoorden. Die komen vanzelf wel naar boven borrelen.
