Van schuldgevoel naar vergeving
Tijdens de scheiding, mijn partner en ik leefde al een tijdje uit elkaar, was er een feestavond waarop ik mijn ex tegen kwam. Totdat hij binnen kwam had ik het prima naar mijn zin. Toen hij arriveerde voelde ik me verstrakken. We zaten op dat moment in een pijnlijke en negatieve fase ten opzichte van elkaar. Ik voelde me gekwetst en was boos op hem. Die avond heb ik mijn best gedaan hem de hele tijd te negeren.
Pas onderweg naar huis voelde ik hoe gespannen mijn lijf was. De boosheid had mijn lichaam volledig doen verkrampen. Alles deed zeer, mijn spieren, mijn hoofd, mijn nek. Mijn handen waren vuisten, wat ervoor zorgde dat ik met moeite mijn stuur vast kon houden. Ik had rugpijn, verkrampte kaken en buikpijn. Kortom: ik voelde me vreselijk. Mijn gedachten waren net zo onrustig, van schuldgevoel naar boosheid en verontwaardiging, van onzekerheid naar verdriet. Mijn lijf begon te trillen, waardoor ik de auto bijna aan de kant moest zetten. Om die overtollige spanning kwijt te raken, zette ik de muziek keihard aan en begon luidkeels mee te schreeuwen. Al zingend en schreeuwend rolde de tranen over mijn wangen van onmacht en pijn. Toen de grootste spanning een beetje was gezakt, schoot door mijn hoofd: ‘dit ben ik niet en zo wil ik niet leven’.
Die avond leerde ik: wat een ander ook doet, daar heb ik geen invloed op, het gaat erom hoe je ermee om gaat.
Gelukkig duurde de rit naar huis 45 minuten en door luid mee te brullen op de muziek voelde ik de nodige spanning mijn lichaam verlaten. Voordeel van achter het stuur mee krijsen is dat niemand mijn valse noten hoorde. En niet alleen mijn lijf, maar ook mijn gedachten kwamen tot rust. Het werd me duidelijk dat ik degene was die de boosheid vasthield en dat ik daar persoonlijk het meest last van had. Natuurlijk had ik mijn ex die avond ook gekwetst en misschien zelfs nog veel meer mensen die de spanning tussen ons konden voelen. Tenslotte waren we ruim 28 jaar bij elkaar geweest dus de meeste mensen die er die avond waren kenden ons en onze situatie.
Die avond leerde ik: wat een ander ook doet, daar heb ik geen invloed op, het gaat erom hoe ik ermee om ga. Ik had geen invloed op het gedrag van een ander, maar wel invloed op mijn eigen gedachten en gedrag. Hoe wilde ik me voelen, en hoe wil ik handelen, vrij en blij natuurlijk. Het was dus aan mij om mijn focus niet op oud zeer te richten maar op het hier en nu. Het klinkt kinderlijk eenvoudig, maar dat was het zeker niet.
Ik werd wakker met het woord VERGEVING op mijn netvlies.
Met een geruster hart en hoofd ging ik naar bed en de volgende ochtend werd ik wakker net het woord: VERGEVING, op mijn netvlies. Van boosheid naar vergeving vond ik een hele grote stap. Kon ik mijzelf
Vergeven voor mijn gedrag van die avond ervoor, ja dat kon ik. Maar daar was het niet mee afgedaan. Kon ik ook mijn ex vergeven voor alles wat er gebeurd was? Daar had ik tijd voor nodig, maar toen ik het aan mezelf vroeg, voelde ik duidelijk een ja. Tintelingen golfde over mijn rug, voor mij een signaal dat ik goed zat met als resultaat de ik me vrij, blij en opgelucht voelde.
Onderweg werd er nauwelijks een woord gedeeld.
Ik pakte mijn telefoon en appte mijn ex of we elkaar die dag konden spreken. We spraken om 13.00 uur af, uiteindelijk werd het 18.00 uur toen hij me kwam ophalen en reden we naar Scheveningen. Nu was hij degene die boos was. Logisch zijn laatste herinnering aan onze ontmoeting was dat van negeren en boosheid van mijn kant naar hem toe. Daarnaast had hij mijn transformatie van afgelopen nacht niet meegemaakt.
Onderweg werd er nauwelijks een woord gedeeld en bleef hij boos voor zich uit te kijken. Door de hele ochtend in de energie van vergeving, zachtheid en plezier te hebben rondgelopen had ik onderweg de grootste moeite om in die energie te blijven. Dit was een van de krachtigste lessen die ik kreeg in het bij mezelf te blijven. Maar het was heel belangrijk, want als ik mee zou gaan in zijn boosheid, verloren wij beiden een grote kans om dingen goed uit te spreken. Ga ik mee in boosheid dan communiceren we langs elkaar heen en is de kans groot dat we overslaan in wederzijdse verwijten. Daar schieten wij allebei niks mee op. Onderweg naar een strandtent bleef ik mijn best doen om bij mezelf te blijven, wat een hele opgave was, maar ik ben blij dat ik het vol heb weten te houden. Aan de rit leek geen einde te komen, maar uiteindelijk zijn we zonder kleerscheuren bij een strandtent aangekomen.
Met gevoel van dankbaarheid namen we afscheid die avond.
Hij viel gelijk met de deur in huis: ‘je wilde me spreken’.
‘Ja’, zei ik, ‘maar geef me even de tijd om de goede woorden te vinden’.
Hij bestelde ondertussen iets te drinken voor ons, terwijl ik me afstemde op de energie van die ochtend. Toen ik de vergeving weer als tintelingen door me heen voelde stromen, kon ik zeggen tegen hem: ‘Ik vergeef je, ik vergeef je alles’. Hij staarde me aan, dit had hij niet verwacht. Ik zag de boosheid in zijn gezicht plaatsmaken voor zachtheid. En er verscheen een traan in zijn oog.
We hebben die avond een heel fijn gesprek gehad en samen zijn een groot stuk nader tot elkaar gekomen. En zonder verwijten naar elkaar hebben we elk onze pijnen kunnen delen. Met een gevoel van vriendschap en dankbaarheid namen we die avond afscheid van elkaar en ging ieders zijn eigen weg.
Harte groet, Monique
